Archives
Avenged Sevenfold-The Stage: Concept album,πιο ''δύσκολος'' δίσκος σε σχέση με τον προηγούμενο,τρομερή κιθαριστική δουλειά και δυνατό drumming απο το νέο drummer.Ακούγεται πολύ καλύτερα σαν σύνολο γιατί επηρεάζεσαι από την όλη ατμόσφαιρα που σου βγάζει ο δίσκος.Επικό κλείσιμο με το Exist.Ποντάρω για δεύτερο single το God Damn ή το Higher
Epica-The Holographic Principal: Symphonic metal,διαδέχτηκε ίσως τη καλύτερη δουλειά τους(The Quantum Enigma)ψιλοβαρετές κάποιες συνθέσεις αλλά οκ. Κόλλησα με το σχεδόν prog Universal Death Squad,το πειραματiko Dancing in the Hurricane και τα Beyond the matrix,Divide and Conquer που ειναι κλασσικα τραγούδια Epica.Το καλύτερο μέρος, τα bonus κομματια,οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιων (Universal love squad,Dancing in a gypsy camp,Immortal Melancholy)
Blackberry Smoke-Like an Arrow: Southern rock.Κάποια κομμάτια πιο rock(Waiting for the thunder,Workin for a workin man),αλλα σε πιο road φάση(Sunrise in Texas,Free on the wing που σε πιάνει μια ανατριχίλα όταν μαζι με το slide ακούς τη φωνή του Dwayne Allman των μεγάλων Αllman Brs Band) και άλλα πιο groovατα και funky(Believe you me,Let it Burn).Fun
Alter Bridge-The Last Hero: Δισκάρα! Κομματάρες, με catchy κολλητικα τραγουδια,(My champion,You will be remembered),με heavy που σε στήνουν στο τοίχο(Crows on a wire,The Writing on the wall,Island of Fools) και φοβερές μελωδίες(Cradle to the Grave,Show me a Leader και το ομώνυμο).Τελειώνοντας με το fanboyλικι, τα Twilight και Losing Patience λίγο πιο κάτω σε ποιότητα σε σχεση με τα υπόλοιπα. In Myles and Tremonti we trust.
Το μόνο που αγόρασα από τα παραπάνω γτ μου άρεσαν πολύ τα δυο σινγκλακια που έβγαλαν
Stone Sour-Hydrograd: Επιστροφή της παρέας του Corey Taylor μετά από δύο δισκάρες(House of gold and bones part1&2).Αν και πιστοί στο στυλ τους με κάποια μελωδικά κομμάτια και άλλα πιο heavy δεν μου άρεσε.Τουλάχιστον 7 συνθέσεις μου φάνηκαν αδιάφορες και skippable χωρίς να έχουν κάτι το καλό είτε κιθαριστικά είτε σε επίπεδο φωνητικών γραμμών.Kαλά τραγούδια τα singles Fabuless και Song 3 που παραπέμπουν σε παλιότερες δουλειές της μπάντας(ειδικά το Song 3 είναι λες και βγήκε από το Audio Secrecy) και το Somebody stole my eyes που είναι από τα πιο heavy τραγούδια.
Τα Mercy και taipei Person/Allah Tea έχουν ωραία parts αλλά τα ρεφραιν απογοητεύουν.Στις top στιγμές του δίσκου για μένα τα Thank god its over με το γαμάτο riff στα verses(θυμίζει λίγο Leper Messiah των Metallica) και ρεφραιναρα που κολλάει και το St Marie που είναι η έκπληξη γιατί αφενός δεν το περιμένεις στη ροή του δίσκου και αφετέρου γιατί είναι πανέμορφη η gospel/roots αίσθηση που σου αφήνει.Τόσο καλή που σκέφτεσαι πως ανάμεσα στο ''θόρυβο'' των Slipknot και στο εμπορικό hard rock των Stone sour ο Taylor μπορεί να έχει άλλο ένα προσωπικό project με τέτοιου ύφους τραγούδια.
All in all,μέτριο album(σίγουρα το χειρότερο τους) με πολλά fillers και κάποιες καλές στιγμές.
Ήθελα να ακούσω καιρό την δισκογραφία των Florence+Τhe Machine λόγω του υπέροχου Shake it out οπότε σήμερα ξεκίνησα από το Lungs.
Το ντεμπούτο της Florence και της μπάντας της ξεκινά ιδανικά.Το Dog Days are over χτίζεται πολύ όμορφα και σταδιακά σε παρασέρνει στο ρυθμό του,από τα highlights tου αλμπουμ ενω και το Rabbit Heart ξεχωρίζει με τον groovy-dance ρυθμό του.Ακολουθεί το γλυκό I'm not calling you a liar και το αισθαντικό αλλά έντονο Howl.Προσωπικό αγαπημένο και κόλλημα το Girl with one eye που έχει την καλύτερη φωνητική απόδοση της Florence ενώ το Kiss with a fist είναι πρακτικά ένα punk κομμάτι στα μέτρα της μπάντας βέβαια.
Μου φάνηκε περίεργο που είχαν επιλεχθεί ως singles τα Drumming song και Cosmic Love γιατί ειδικά το πρώτο είναι ένα σχετικά αδιάφορο κομμάτι ενώ και το Cosmic Love δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Το My boy builds coffins δημιουργεί μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα ενώ το γλυκόπικρο στιχουργικά και μουσικά Huricane Drunk θα έπρεπε να κλείνει τον δίσκο.Τα Blinding και Between 2 lungs τα βρήκα λίγο fillers.
Ο δίσκος βγάζει πολύ όμορφα vibes.Στα πρώτα 6 τραγούδια ήμουν κυριολεκτικά sucked in από τις ατμοσφαιρικές,gospel μελωδίες και παρ'όλο που το δεύτερο μέρος δε με κράτησε με τον ίδιο τρόπο το αλμπουμ είναι αρκετά καλό. Για να δούμε το Ceremonials
The Night Flight Orchestra-Sometimes The World Ain't Enough: Ποιος να το περίμενε πως ο τραγουδιστής των Soilwork και ο μπασιστας των Arch Enemy μπάντες συνυφασμένες με τον σκληρό ήχο θα έχουν πρότζεκτ στο οποίο παίζουν 80s dad rock? Και όμως.Και το κάνουν καλά.
Ένας σουπερ διασκεδαστικός rock δίσκος βγαλμένος από την δεκαετία του 80 που κυκλοφορεί το 2018.Μεγάλα ρεφραιν,χορευτικοί ρυθμοί,κιθαριστικά σόλο,πλήκτρα που είναι στο προσκήνιο και κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο cheesy και κυρίως εθιστικά τραγούδια.Αξίζει να τσεκάρετε.
click
Florence + The Machine-High As Hope: Μετά από δυο πολύ διαφορετικούς δίσκους μεταξύ τους(Ceremonials,How Big,how Blue,how Beautiful) που ήταν both εξαιρετικοί κυκλοφόρησε σήμερα το High as Hope.Αν και είχα αρχικά υψηλές προσδοκίες ειδικά μετά το πανέμορφο μουσικά και στιχουργικά Hunger και το φανταστικό insturmental του Big God αυτές δεν επαληθευονται. Ακολουθεί το ύφος του προηγούμενου αλμπουμ κάτι που δε προιδέαζε το σχεδόν βγαλμένο από το Lungs Hunger αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Τα τραγούδια είναι υπερβολικά mellow και αν αυτό δούλεψε αρμονικά στο ισορροπημένο How big,how blue εδώ καταλήγει μονότονο. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές όπως στο Patricia ή στο Sky Full of Song.Το φορτισμένο piano driven The End Of Love μαζί με τα δύο singles αποτελούν ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο δίσκος.Πάντα ερωτευμένος με τη φωνή της Florence though
click
Bullet For My Valentine-Gravity:Άλλο ένα metalcore συγκρότημα που σε αυτό το δίσκο προχωράει υιοθετώντας πιο ηλεκτρονικά στοιχεία και πιο accesible ήχο χωρίς πολλά hardcore στοιχεία.Does the ''Bring me the Horizon factor''work?Στους Asking Alexandria π.χ δε δούλεψε καθόλου,στους Blessthefall ταίριαξε ιδανικά. Αν και ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερα μετα τα σινγκλς(Over it,Piece of Me) το άλμπουμ είναι ενδιαφέρον.Τα Leap of Faith,Under Again,Coma θα ταν όλα καλύτερα singles από τα προαναφερθέντα γιατί αντιπροσωπεύουν καλύτερα το δίσκο και αν και νοιώθεις πως κάπου έχεις ξανακούσει κάποιες μελωδίες οι Bullet φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα.Γράφουν καλά τραγούδια,δεν χάνουν την προσωπικότητα τους(Letting You Go,Breathe Underwater,Don't Need You) και βγάζουν εν τέλει έναν αξιοπρεπή δίσκο που στέκεται όμως σίγουρα στον πάτο της δισκογραφίας τους.Περιττό να πω πως guitar solos,screaming και (for the most part) heavy riffing έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και τη θέση τους έχουν πάρει μπλιμπλίκια και μπόλικη επεξεργασία στα vocals
Epica-The Holographic Principal: Symphonic metal,διαδέχτηκε ίσως τη καλύτερη δουλειά τους(The Quantum Enigma)ψιλοβαρετές κάποιες συνθέσεις αλλά οκ. Κόλλησα με το σχεδόν prog Universal Death Squad,το πειραματiko Dancing in the Hurricane και τα Beyond the matrix,Divide and Conquer που ειναι κλασσικα τραγούδια Epica.Το καλύτερο μέρος, τα bonus κομματια,οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιων (Universal love squad,Dancing in a gypsy camp,Immortal Melancholy)
Blackberry Smoke-Like an Arrow: Southern rock.Κάποια κομμάτια πιο rock(Waiting for the thunder,Workin for a workin man),αλλα σε πιο road φάση(Sunrise in Texas,Free on the wing που σε πιάνει μια ανατριχίλα όταν μαζι με το slide ακούς τη φωνή του Dwayne Allman των μεγάλων Αllman Brs Band) και άλλα πιο groovατα και funky(Believe you me,Let it Burn).Fun
Alter Bridge-The Last Hero: Δισκάρα! Κομματάρες, με catchy κολλητικα τραγουδια,(My champion,You will be remembered),με heavy που σε στήνουν στο τοίχο(Crows on a wire,The Writing on the wall,Island of Fools) και φοβερές μελωδίες(Cradle to the Grave,Show me a Leader και το ομώνυμο).Τελειώνοντας με το fanboyλικι, τα Twilight και Losing Patience λίγο πιο κάτω σε ποιότητα σε σχεση με τα υπόλοιπα. In Myles and Tremonti we trust.
Το μόνο που αγόρασα από τα παραπάνω γτ μου άρεσαν πολύ τα δυο σινγκλακια που έβγαλαν
Stone Sour-Hydrograd: Επιστροφή της παρέας του Corey Taylor μετά από δύο δισκάρες(House of gold and bones part1&2).Αν και πιστοί στο στυλ τους με κάποια μελωδικά κομμάτια και άλλα πιο heavy δεν μου άρεσε.Τουλάχιστον 7 συνθέσεις μου φάνηκαν αδιάφορες και skippable χωρίς να έχουν κάτι το καλό είτε κιθαριστικά είτε σε επίπεδο φωνητικών γραμμών.Kαλά τραγούδια τα singles Fabuless και Song 3 που παραπέμπουν σε παλιότερες δουλειές της μπάντας(ειδικά το Song 3 είναι λες και βγήκε από το Audio Secrecy) και το Somebody stole my eyes που είναι από τα πιο heavy τραγούδια.
Τα Mercy και taipei Person/Allah Tea έχουν ωραία parts αλλά τα ρεφραιν απογοητεύουν.Στις top στιγμές του δίσκου για μένα τα Thank god its over με το γαμάτο riff στα verses(θυμίζει λίγο Leper Messiah των Metallica) και ρεφραιναρα που κολλάει και το St Marie που είναι η έκπληξη γιατί αφενός δεν το περιμένεις στη ροή του δίσκου και αφετέρου γιατί είναι πανέμορφη η gospel/roots αίσθηση που σου αφήνει.Τόσο καλή που σκέφτεσαι πως ανάμεσα στο ''θόρυβο'' των Slipknot και στο εμπορικό hard rock των Stone sour ο Taylor μπορεί να έχει άλλο ένα προσωπικό project με τέτοιου ύφους τραγούδια.
All in all,μέτριο album(σίγουρα το χειρότερο τους) με πολλά fillers και κάποιες καλές στιγμές.
Ήθελα να ακούσω καιρό την δισκογραφία των Florence+Τhe Machine λόγω του υπέροχου Shake it out οπότε σήμερα ξεκίνησα από το Lungs.
Το ντεμπούτο της Florence και της μπάντας της ξεκινά ιδανικά.Το Dog Days are over χτίζεται πολύ όμορφα και σταδιακά σε παρασέρνει στο ρυθμό του,από τα highlights tου αλμπουμ ενω και το Rabbit Heart ξεχωρίζει με τον groovy-dance ρυθμό του.Ακολουθεί το γλυκό I'm not calling you a liar και το αισθαντικό αλλά έντονο Howl.Προσωπικό αγαπημένο και κόλλημα το Girl with one eye που έχει την καλύτερη φωνητική απόδοση της Florence ενώ το Kiss with a fist είναι πρακτικά ένα punk κομμάτι στα μέτρα της μπάντας βέβαια.
Μου φάνηκε περίεργο που είχαν επιλεχθεί ως singles τα Drumming song και Cosmic Love γιατί ειδικά το πρώτο είναι ένα σχετικά αδιάφορο κομμάτι ενώ και το Cosmic Love δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Το My boy builds coffins δημιουργεί μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα ενώ το γλυκόπικρο στιχουργικά και μουσικά Huricane Drunk θα έπρεπε να κλείνει τον δίσκο.Τα Blinding και Between 2 lungs τα βρήκα λίγο fillers.
Ο δίσκος βγάζει πολύ όμορφα vibes.Στα πρώτα 6 τραγούδια ήμουν κυριολεκτικά sucked in από τις ατμοσφαιρικές,gospel μελωδίες και παρ'όλο που το δεύτερο μέρος δε με κράτησε με τον ίδιο τρόπο το αλμπουμ είναι αρκετά καλό. Για να δούμε το Ceremonials
The Night Flight Orchestra-Sometimes The World Ain't Enough: Ποιος να το περίμενε πως ο τραγουδιστής των Soilwork και ο μπασιστας των Arch Enemy μπάντες συνυφασμένες με τον σκληρό ήχο θα έχουν πρότζεκτ στο οποίο παίζουν 80s dad rock? Και όμως.Και το κάνουν καλά.
Ένας σουπερ διασκεδαστικός rock δίσκος βγαλμένος από την δεκαετία του 80 που κυκλοφορεί το 2018.Μεγάλα ρεφραιν,χορευτικοί ρυθμοί,κιθαριστικά σόλο,πλήκτρα που είναι στο προσκήνιο και κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο cheesy και κυρίως εθιστικά τραγούδια.Αξίζει να τσεκάρετε.
clickFlorence + The Machine-High As Hope: Μετά από δυο πολύ διαφορετικούς δίσκους μεταξύ τους(Ceremonials,How Big,how Blue,how Beautiful) που ήταν both εξαιρετικοί κυκλοφόρησε σήμερα το High as Hope.Αν και είχα αρχικά υψηλές προσδοκίες ειδικά μετά το πανέμορφο μουσικά και στιχουργικά Hunger και το φανταστικό insturmental του Big God αυτές δεν επαληθευονται. Ακολουθεί το ύφος του προηγούμενου αλμπουμ κάτι που δε προιδέαζε το σχεδόν βγαλμένο από το Lungs Hunger αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Τα τραγούδια είναι υπερβολικά mellow και αν αυτό δούλεψε αρμονικά στο ισορροπημένο How big,how blue εδώ καταλήγει μονότονο. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές όπως στο Patricia ή στο Sky Full of Song.Το φορτισμένο piano driven The End Of Love μαζί με τα δύο singles αποτελούν ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο δίσκος.Πάντα ερωτευμένος με τη φωνή της Florence though
click
Bullet For My Valentine-Gravity:Άλλο ένα metalcore συγκρότημα που σε αυτό το δίσκο προχωράει υιοθετώντας πιο ηλεκτρονικά στοιχεία και πιο accesible ήχο χωρίς πολλά hardcore στοιχεία.Does the ''Bring me the Horizon factor''work?Στους Asking Alexandria π.χ δε δούλεψε καθόλου,στους Blessthefall ταίριαξε ιδανικά. Αν και ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερα μετα τα σινγκλς(Over it,Piece of Me) το άλμπουμ είναι ενδιαφέρον.Τα Leap of Faith,Under Again,Coma θα ταν όλα καλύτερα singles από τα προαναφερθέντα γιατί αντιπροσωπεύουν καλύτερα το δίσκο και αν και νοιώθεις πως κάπου έχεις ξανακούσει κάποιες μελωδίες οι Bullet φαίνεται να κερδίζουν το στοίχημα.Γράφουν καλά τραγούδια,δεν χάνουν την προσωπικότητα τους(Letting You Go,Breathe Underwater,Don't Need You) και βγάζουν εν τέλει έναν αξιοπρεπή δίσκο που στέκεται όμως σίγουρα στον πάτο της δισκογραφίας τους.Περιττό να πω πως guitar solos,screaming και (for the most part) heavy riffing έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και τη θέση τους έχουν πάρει μπλιμπλίκια και μπόλικη επεξεργασία στα vocals
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου